Guðleg refsing.

var að hlusta á útvarpið í morgun með hálft eyra opið, (rás2) þar var verið að ræða við einhverja konu um þróunnarstarf einhverstaðar í afríku?? þar sem verið er að aðstoða heyrnalaus börn,finna þau,koma þeim í skóla kenna þeim osfr. mjög gott framtak,:)  í viðtalinu kom fram að foreldrar heyrnarlausu barnanna líta á það sem refsingu Guðs að hafa eignast þessi börn ,og ég hugsaði með mér, ææ aumingja þau að hugsa svona synd að þau skuli ekki vita betur, fannst þetta eitthvað svo forneskjulegur hugsunarháttur. En svo rann það upp fyrir mér að þrátt fyrir árið 2007 þá hugsum við svona ennþá, við kanski geymum ekki börnin okkar í útihúsum, stíum eða bindum þau við staura (sem betur fer) til að fela þessa  Guðlegu refsingu, þá spyrjum við nú samt þegar við lenum í áföllum og ég tala nú ekki um ef þau verða mörg "hvað hef ég gert til að verðskulda þetta" verð að viðurkenna að mér varð pínu um þegar ég fattaði þetta því ég hef svo sannarlega spurt að þessu. Finnst sko verið að refsa mér þegar einhverjir erfiðleikar hellast yfir en finnst þetta fáránleg pæling ef einhver annar hugsar svona. Svona getur maður nú verið skemmtilega skrítinn.